Πολλοί με ρωτάνε αν ζούμε ζωές αποκλειστικά σαν άνθρωποι ή αν έχουμε ενσαρκωθεί και στο ζωικό βασίλειο. Ευτυχώς αυτό το ερώτημα απαντήθηκε αρκετά νωρίς στη σταδιοδρομία μου. Η πρώτη μου συνεδρία με εκπρόσωπο του ζωικού βασιλείου ήταν όταν σε μία αναδρομή ένας πελάτης μου ήταν κάτι σαν τον γίγαντα που πάνω του βασιζόταν όλο το στράτευμα και υπερασπιζόταν ένα κάστρο. Κατά την διάρκεια της μάχης και έχοντας κάνει λάθος εκτιμήσεις ο στρατός του ηττήθηκε, το κάστρο έπεσε στα χέρια του εχθρού και ο ίδιος έπεσε νεκρός. Στο διαθανατικό πεδίο (πνευματικό πεδίο ανάμεσα σε δύο ζωές) και αφού έκανε την ανασκόπηση της ζωής του, ζήτησε στην επόμενη ενσάρκωση να είναι ακόμη πιο δυνατός, όπερ και εγένετο… Όμως σαν βρέθηκε σε εκείνη τη ζωή του πήρε πολύ ώρα να καταλάβει τι γινόταν και που βρισκόταν. Διαπίστωσε πως βρίσκεται στο σώμα ενός μεγαλόσωμου αιλουροειδούς. Διαπίστωσε τεράστια διαφορά στα αισθητήρια όργανα, όραση, όσφρηση, ακοή ήταν εντελώς διαφορετικές από τις ανθρώπινες αισθήσεις και είχε απίστευτη δυσκολία και στην προσαρμογή και στην περιγραφή τους. Αυτή ίσως να ήταν η πιο εντυπωσιακή αναδρομή με ζώο που έχω κάνει ποτέ. Στο τέλος αυτός ο υπέροχος μαύρος πάνθηρας (ή λεοπάρδαλη) συγκρούσθηκε και φαγώθηκε από κάτι ακόμη πιο δυνατό απ’ αυτόν, από ένα μεγαλόσωμο λιοντάρι… Γι’ αυτό παρακαλώ να είστε προσεκτικοί στο τι ζητάτε στο διαθανατικό πεδίο. Μπορεί και να σας δοθεί και δεν θα πρέπει να ξεχνάτε πως εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Πάντως είναι εντυπωσιακό και αξιοσημείωτο πως πολλές φορές φαίνεται πως στοιχεία, ικανότητες, δεξιότητες και ιδιότητες που αφορούσαν μια προηγούμενη ενσάρκωση τα φέρουμε και στην τωρινή μας ζωή. Ο συγκεκριμένος πελάτης μου θεωρώ πως είναι ο εξυπνότερος άνθρωπος που έχω γνωρίσει ποτέ. Αυτό θεωρώ πως οφείλεται σ’ αυτά ακριβώς τα στοιχεία που δεν εγκατέλειψε καθώς εισήλθε σ’ ανθρώπινο σώμα. Ο τρόπος που αντιλαμβάνεται τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικός από τον μέσο άνθρωπο. Μπορεί να κάνει ταυτόχρονα πολλαπλές δουλειές χωρίς η μία να παρεμποδίζει την υψηλή ποιότητα της άλλης. Ακόμη και αν επικρατεί ο απόλυτος πανικός ο άνθρωπος αυτός έχει την αταραξία που μόνο μια γάτα θα μπορούσε να επιδείξει. Άλλωστε ακόμη και οι ομοιότητες στο πρόσωπο του με ένα αιλουροειδές είναι εμφανείς αλλά δεν επεκτείνομαι γιατί δεν μπορώ να σπάσω το απόρρητο.
Φυσικά και συνάντησα και άλλες ενσαρκώσεις του ζωικού βασιλείου. Πουλιά, άλογα, ελάφια, δελφίνια, ψάρια κλπ. Μια αστεία περίπτωση ήταν ενός ποντικού όπου ήταν με διαφορά η πιο διασκεδαστική συνεδρία που έκανα ποτέ.
Όμως σήμερα δεν έγραψα αυτό το άρθρο για να σας περιγράψω δικές μου συνεδρίες αλλά για να μοιραστώ μια εκπληκτική εμπειρία που θα δοκιμάσει τα όρια της πνευματικής ανοχής σας. Ο λόγος για το παιδί φίδι.
Το παιδί φίδι λοιπόν είναι μια εντυπωσιακότατη περίπτωση που έλαβε χώρα στην Ταϋλάνδη τη δεκαετία του ‘60. Όλα ξεκίνησαν όταν ο τρίχρονος Ντάλαγουονγκ και ενώ βρισκόταν σε ένα πάρτι σε γειτονικό σπίτι πήρε ένα σφυρί που βρήκε και επιτέθηκε σε έναν επισκέπτη, τον κύριο Χιού. Όταν οι ενήλικες πήραν το σφυρί από το χέρι του παιδιού των ρώτησαν γιατί να κάνει κάτι τέτοιο. Και τότε ο μικρός Ντάλαγουονγκ τους είπε πως ο κύριος αυτός τον σκότωσε μέσα σε μία σπηλιά όταν ο ίδιος ήταν φίδι και πως τα δύο του σκυλιά επιτέθηκαν στο φίδι και το στρίμωξαν ενώ το αφεντικό των σκυλιών αποτελείωσε τον πύθωνα. Ο έκπληκτος κύριος Χιού επαλήθευσε τα λόγια του μικρού και δεν πίστευε πως είναι δυνατόν ο μικρός να γνωρίζει τόσες λεπτομέρειες για την ύστατη μάχη του πύθωνα. Ο πατέρας του μικρού παρατήρησε πως ο κύριος Χιού έφερε και ένα σημάδι από δάγκωμα φιδιού στον αριστερό του ώμο. Σταδιακά και με τα χρόνια ο θυμός για τον κύριο Χιού εγκατέλειψε τον μικρό Ντάλαγουονγκ που πλέον υποστήριζε πως ήταν καλύτερα να είσαι άνθρωπος από το να είσαι φίδι. Έφτασε μέχρι και το σημείο αργότερα να σκοτώνει φίδια από οίκτο και για να τα απαλλάξει από τη σκληρή ύπαρξη τους. Την αρχική έρευνα στο περιστατικό έκανε ο συνεργάτης του Ian Stevenson, Francis Story, ενώ την επανεξέταση της υπόθεσης έκανε ο άλλος συνεργάτης του Stevenson, ο Jurgen Keil είκοσι χρόνια μετά. Όταν ο μικρός ρωτήθηκε τι άλλο θυμόταν είπε πως πριν γίνει πύθωνας ήταν ελάφι. Όταν το σκότωσε ένας κυνηγός ξαναγεννήθηκε σαν πύθωνας και όταν τον σκότωσε ο κύριος Χιού τον ακολούθησε από πίσω. O Χιού μαγείρεψε το φίδι και το έφαγε με μεγάλη παρέα. Στην παρέα ήταν και ο πατέρας του Ντάλαγουονγκ που έφαγε μέρος του φιδιού. Τον κύριο αυτόν τον βρήκε ιδιαίτερα συμπαθητικό και του φάνηκε καλύτερος σαν άνθρωπος από τον φονιά του. Τον ακολούθησε στο σπίτι του όπου μετά από αυτό μπήκε στην «κοιλιά της μαμάς» του.
Όλα αυτά φαντάζουν ως παιδική φαντασίωση και θα μπορούσαν φυσικά να είναι αν δεν υπήρχε μια μικρή αλλά σημαντική λεπτομέρεια, το παιδί έπασχε από ιχθύωση στα πόδια του εκ γενετής. Αυτή η πάθηση δεν υποχώρησε ούτε στην επανεξέταση μετά από μία εικοσαετία. Όπως θα δείτε και στις φωτογραφίες που παραθέτω η ιχθύωση χαρακτηρίζεται από την εμφάνιση λεπιών στο δέρμα που φυσικά στην περίπτωση μας θυμίζουν το περιώνυμο φίδι.
Πηγή: Ευχαριστώ ιδιαίτερα τον καθηγητή Jim Tucker που μου παραχώρησε τα αντίγραφα των φωτογραφιών και μου έδωσε το δικαίωμα να αναδημοσιεύσω την ιστορία αυτή από το βιβλίο του Return to Life.
