Ναί, στις ταινίες έχω δεί την ξακουστή ύπνωση.
Μόνο εκεί όμως.
Πριν συμπληρώσω το ερωτηματολόγιο που μου έδωσε ο Νάσος, ήμουν cool.
Αφού το συμπλήρωσα και το έδωσα στον Νάσο, άρχιζα να έχω δεύτερες σκέψεις.
Όταν πλησιάζαν οι ημέρες να γίνει το γύρισμα, είχα αγχωθεί.
Όταν έφτασε η ημέρα του γυρίσματος – έλεγα μέσα μου παίζει και να μην το κάνω.
Όταν γνώρισα τον Νάσο, ήθελα να παραλείψουμε τη συνέντευξή του και να κάνουμε κατευθείαν την ύπνωση.
Τελικά?
Είναι από τα πιο ωραία, συναρπαστικά και περίεργα πράγματα που έχω κάνει στη ζωή μου.
Ήταν σαν να παίζω εγώ στην ταινία που είδα.
Ειπώθηκαν πολλά, κόπηκαν τα περισσότερα διότι άνοιξα μυαλό και καρδιά σαν μαρούλι για προσωπικά θέματα.
Όταν είδα το final cut στο μοντάζ προβληματίστηκα.
Σκέφτηκα, “ωχ θα με δουν όλοι να κλαίω? Θα με ακούσουν και θα μάθουν τα βαθιά χωμένα προσωπικά μου θέματα? ” και μετά έχοντας δει το κλιπ πάνω από 15 στην κυριολεξία φορές, ξανασκέφτηκα “Αν δεν είσαι αληθινός, τί νοήμα έχει τελικά?
Νάσο σε ευχαριστώ!
Δάφνη Καραβοκύρη