Αν κάποιος Ασιάτης με ρωτούσε να του ορίσω την Ευρώπη θα ήμουν υποχρεωμένος να του πώ: Η Ευρώπη είναι αυτό το μέρος του κόσμου όπου κυριαρχείται από την εξωφρενική και απίστευτη παρανόηση πως η γέννηση ενός ανθρώπου είναι η απαρχή του και πως γεννιέται από το τίποτα.
Σοπενάουερ
Πρίν από μερικούς μήνες ξεκίνησα απ’ αυτό εδώ το φιλόξενο βήμα των Φαινομένων (που παρεμπιπτόντως ήταν το μοναδικό περιοδικό της Αναζήτησης στην Ελλάδα που δεν λογόκρινε ή δεν αλλοίωσε τα περιεχόμενα των άρθρων μου) να παραθέτω ενδεικτικά κάποιες ιστορίες που αφορούν το φαινόμενο της μετενσάρκωσης. Αυτό το έκανα αψηφώντας το χαρακτηρισμό του γραφικού θέλοντας να στηρίξω την υπόθεση της ύπαρξης της ψυχής, την επιβίωση της μετά τον σωματικό θάνατο και της ύπαρξης της μετενσάρκωσης. Είχα πεί τότε στο ξεκίνημα αυτής της σειράς των άρθρων: « Όσο και αν κάποιοι αρνούνται με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να δούν κατάματα τα γεγονότα και να γκρεμίσουν τα περιοριστικά τους πιστεύω, θα χρειάζονται συνεχώς τέτοιες δημοσιεύσεις. Και επειδή οι κυρίαρχες θρησκευτικές αντιλήψεις από την μία και οι επιστημονικές
αποδοχές από την άλλη, είναι δύσκολο να αναθεωρήσουν τις πάγιες θέσεις τους, μάλλον θα χρειαστεί να περιμένουμε πολύ. Εγώ, ένας μικρός και ασήμαντος ερευνητής το μόνο που ζητώ από τους ιεροεξεταστές του κατεστημένου είναι να κάνουν ακριβώς αυτό που ζήτησε ο Γαλιλαίος από τους δικαστές του, δηλαδή, να δούν μέσα από το τηλεσκόπιο την «κίνηση των πλανητών». Αυτό που απλά ζητάω είναι να πάψουν επιτέλους να λοιδωρούν και να βαφτίζουν ως φαντασιόπληκτους και αλαφροΐσκιωτους όλους αυτούς που τολμούν να εκθέσουν τις εμπειρίες τους στο ευρύ κοινό.»
Στην πρώτη ενότητα αυτών των άρθρων μοιράστηκα μαζί σας τρείς ενδεικτικές περιπτώσεις από το δικό μου αρχείο. Περιπτώσεις στις οποίες τα στοιχεία που δόθηκαν για προηγούμενες ζωές από το ένα άτομο διασταυρώθηκαν με στοιχεία που προέκυψαν από το έτερο άτομο το οποίο διατηρούσε σχέση συγγενική με το πρώτο άτομο και στη σημερινή αλλά και σε προηγούμενη ενσάρκωση, επιβεβαιώνοντας έτσι την ιστορία. Στην δεύτερη ενότητα παρουσίασα περιληπτικά δέκα ενδεικτικές περιπτώσεις από την διεθνή βιβλιογραφία. Ο όγκος της βιβλιογραφίας είναι τεράστιος, τόσος που ως τσουνάμι θα έπρεπε να καταπλακώσει την κυρίαρχη ματεριαλιστική, αναγωγική λογική του επιστημονικού ιερατείου. Όμως οι κυματοθραύστες που έχουν ορθώσει οι βολεμένοι της Καρτεσιανής λογικής καλά κρατούν. Το λυπηρό είναι πως οι εκδοτικοί οίκοι του «μεταφυσικού» στην Ελλάδα έχουν επί χρόνια περιφρονήσει τις σοβαρές εκδόσεις του εξωτερικού, αρκούμενοι συνήθως σε φτηνές μασημένες προσεγγίσεις που έχουν απήχηση και πουλάνε στην μάζα. Σ’ αυτό το σύνδρομο του Αρλεκινισμού που επικρατεί στη χώρα μας, κάποιοι έχουν αγκυλωθεί σε δοξασίες που πηγάζουν από θρησκευτικές προσεγγίσεις του θέματος, θεοσοφιστικές και ανθρωποσοφιστικές αυθαιρεσίες και ακραίες θέσεις που δεν έχουν καμμία σχέση με τις πραγματικές μαρτυρίες που έχουν καταγραφεί από τους ερευνητές, είτε από αυθόρμητες αναμνήσεις παιδιών, είτε από μαρτυρίες που προκύπτουν από αναδρομές. Επειδή «μ’ ένα Άρλεκιν ξεχνιούνται» όλοι αυτοί που μιλάνε για την διάχυση της ουσίας της ψυχής και επιννοούν έναν σωρό από αναφορές σε αστρικά και αιθερικά σώματα και τόσες άλλες παραφιλολογίες, δεν έσκυψαν ποτέ να μελετήσουν τα πραγματικά δεδομένα και τις πραγματικές εμπειρίες. Αν τα είχαν μελετήσει θα είχαν διαπιστώσει πως όσοι έχουν μακρά μνήμη διατηρούν έντονα τα χαρακτηριστικά της προηγούμενης ενσάρκωσης τα οποία είναι ιδιαίτερα αραγή και κάθε άλλο παρά διασπώνται μετά τον σωματικό θάνατο.
Οι περιπτώσεις που παρουσιάσα ήταν εντυπωσιακές από την άποψη των λεπτομερειών που αναδύθηκαν κατά τις αναδρομές (όπου αυτές υπήρξαν). Στις συγκεκριμένες περιπτώσεις είναι πολύ δύσκολο να αντιπροτείνει κανείς την εξαπάτηση, την φαντασία, την σύμπτωση, την κατάληψη, ή, την κρυπτομνησία ως εναλλακτική εξήγηση της παραφυσικής και ανεξήγητης γνώσης τόσων εντυπωσιακών λεπτομερειών, εικόνων, και μνημών από τις προηγούμενες προσωπικότητες. Αν αποκλειστούν αυτές οι εκδοχές τότε μόνον μία εξήγηση θα μπορούσε να υπάρχει και αυτή θα ήταν η μετενσάρκωση. Άλλωστε στις συγκεκριμένες περιπτώσεις που ανέφερα άλλοτε με ευκολία και άλλοτε με ιδιαίτερη δυσκολία, η διασταύρωση των πληροφοριών επαλήθευσε τα λεγόμενα των υποκειμένων. Δυστυχώς όμως τα άρθρα αυτά δεν παρουσιάστηκαν ως συνέχειες με αποτέλεσμα τώρα να σας είναι ιδιαίτερα δύσκολο να ανατρέξετε σε παλιότερα τεύχη για να εξετάσετε συνολικά και σφαιρικά αυτό το θέμα. Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον, οι συντάκτες των Φαινομένων να αποφασίσουν να κάνουν ένα «επετειακό» τεύχος με αφιέρωμα στο θέμα, έτσι ώστε οι αναγνώστες να έχουν ένα πιο «δεμένο» θεματικά τόμο στα χέρια τους.
Ποιά θα μπορούσαμε να εκθέσουμε ως κοινά χαρακτηριστικά αυτών των περιπτώσεων;
Συνοπτικά θα έλεγα τα εξής:
Αρχικά οι περισότεροι από τους ανθρώπους που είχαν αυτές τις εμπειρίες βασανίζονταν από κάποια οργανικά ή ψυχολογικά προβλήματα. Μπορεί να είχαν φοβίες, επαναλαμβανόμενους εφιάλτες, ψυχαναγκαστικές συμπεριφορές, εμμονές, ή, ακόμη και σημάδια εκ γενετής που αντιστοιχούν στα σημεία που τραυματίστηκαν θανάσιμα οι άνθρωποι στην προηγούμενη ενσάρκωση τους κλπ. Σ’ αυτή την κατηγορία εμπίπτουν σχεδόν όλες οι περιπτώσεις που αναφέραμε. Αυτό ίσως οφείλεται στο γεγονός πως οι περισσότεροι από αυτούς, στην ακριβώς προηγούμενη ενσάρκωση τους είχαν έναν πρόωρο και ξαφνικό θάνατο(Κοκέλ). Γι’ άλλους η μετάβαση ήταν βίαιη. Είτε φονεύθηκαν, είτε σκοτώθηκαν στην μάχη, είτε πνίγηκαν(Κέλλυ, Χήλντ, Μπάρνς, Λαΐνινγκερ, Φράνκ). Όταν όμως αυτές οι εμπειρίες αναβιώνονται είτε αυθόρμητα (συνήθως σε παιδιά) είτε με αναδρομές (στους μεγαλύτερους) τότε στην πλειονότητα των περιπτώσεων έχουμε ανακούφιση των βασανιστικών συμπτωμάτων και βελτίωση της υγείας των συγκεκριμένων ατόμων.
Παράλληλα πέρα από την παθολογία υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που μπορεί να παρατηρήσει κανείς σ’αυτές τις περιπτώσεις. Σε πρώτο στάδιο αυτές αφορούν δεξιότητες και ικανότητες που δεν αποκτήθηκαν σε τούτη την ζωή αλλά προφανώς σε προηγούμενη. Θυμηθείτε για παράδειγμα την περίπτωση του Μάρτιν Χήλντ που όταν κατατάχτηκε στην RAF βαθμολογήθηκε με επιτυχία 100% στον κώδικα Μόρς, κάτι που δεν είχε ξανασυμβεί ποτέ στα χρονικά της Βασιλικής Αεροπορίας. Που οφείλονταν αυτή η δεξιότητα; Μα φυσικά στο γεγονός πως η προηγούμενη προσωπικότητα του Μάρτιν Χήλντ δεν θα μπορούσε να είναι παρά αυτή του ασυρματιστή Τζόν Σέημουρ, όπου άφησε την τελευταία του πνοή όταν το βομβαρδιστικό στο οποίο επέβαινε καταρρίφθηκε από Γερμανικό καταδιωκτικό. Σ’ αυτό το μήκος κύματος μήπως αυτή δεν θα ήταν η πιο λογική εξήγηση για την ύπαρξη παιδιών που από πολύ μικρή ηλικία επιδεικνύουν εκπληκτικό μουσικό ή καλλιτεχνικό ταλέντο;
Επίσης τα ιδιοσυγκρασιακά χαρακτηριστικά, οι αρέσκειες, ή, οι αντιπάθειες μπορούν να παραμένουν σταθερά από ενσάρκωση σε ενσάρκωση. Θυμηθείτε την περίπτωση της Άννας Φράνκ που το ταλέντο της στην συγγραφή επιβραβεύθηκε από πολύ νωρίς στην νέα της ενσάρκωση ως Μπάρπρο, αλλά επίσης και τις φοβίες της για ανθρώπους με στολές, ή, την απέχθεια της για το ντούς και τα φασόλια.
Επίσης έχουμε περιπτώσεις που είναι ολοφάνερη η ομοιότητα του προσώπου από ενσάρκωση σε ενσάρκωση. Θυμηθείτε την περίπτωση της Χανάν Μονσούρ/ Σουζάν Γκανέμ ή την ακόμη πιό εντυπωσιακή ομοιότητα του Τζεφ Κήν με τον στρατηγό Γκόρντον. Εδώ βέβαια έχει ενδιαφέρον το πόσο περίπατο πάει ο τόσο ακριβοθώρητος ρόλος του DNA, αλλά μάλλον αγγίζω θέματα ταμπού και θα μου πείτε κάποιοι πως το παρατραβάω. Όμως πως είναι δυνατόν μία ψυχή να βρεθεί να γονιμοποιείται μέσα σε ένα συγκεκριμένο γενετικό υλικό από την μία και από την άλλη να αποκτά εμφάνιση και χαρακτηριστικά που καμμία ομοιότητα δεν έχουν με τους βιολογικούς γονείς του, αλλά αντίθετα έχει ομοιότητες με το πρόσωπο ενός ατόμου που ισχυρίζεται πως είναι η προηγούμενη ενσάρκωση του; Και εδώ δεν μιλάμε για «περιπτωσιολογία» όπως μου έλεγε κάποιος γιατρός, αλλά αντιθέτως έχουμε πολλές περιπτώσεις για να σιωπούμε. Άλλοι πάλι θυμόνταν εξωφρενικά ανατριχιαστικές λεπτομέρειες που άλλαξαν ακόμη και επίσημες ιστορικές αποδοχές που μέχρι τότε ισχύαν όπως στην περίπτωση της Αντωνίας.
Άλλο ένα στοιχείο είναι τα λεγόμενα κατά τον Στήβενσον «ανακοινωτικά όνειρα», όνειρα κατά τα οποία ο υποψήφιος/α προς ενσάρκωση ανακοινώνει είτε στην ίδια την μητέρα ή σε κάποιον συγγενή της τον ερχομό του/της στην ζωή, όπως στην περίπτωση της Σουζάν Γκανέμ. Εδώ δε, αξίζει να προσθέσω έναν προβληματισμό που ελπίζω να αποτελέσει τροφή για σκέψεις και σχολιασμούς. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ αν οι ανεξήγητες ορέξεις των εγκύων γυναικών δεν είναι άλλες από τις ορέξεις των εμβρύων που φιλοξενούν; Αυτό το «μου θυμήθηκε» μήπως δεν είναι ορμονική διαταραχή αλλά μία έντονη επιθυμία του εμβρύου να καταναλώσει κάτι που το ήξερε από την προηγούμενη βίωση του; Μια μητέρα πολλών παιδιών θα είναι σε θέση να θυμηθεί τις εντελώς διαφορετικές τέτοιες επιθυμίες των διαφόρων κυήσεων και αν είναι πραγματικά παρατηρητική τότε μπορεί να θυμηθεί πως αυτό που της «θυμόταν» στα καλά καθούμενα ήταν και το αγαπημένο έδεσμα του παιδιού της καθώς αυτό μεγάλωνε…
Ακόμη, έχουμε περιπτώσεις ατόμων που φέρουν σημάδια εκ γενετής που αντιστοιχούν σε τραύματα που αποκόμισαν στην προηγούμενη ζωή, όπως στην περίπτωση του Τζέφ Κήν. Επίσης οι αναγνωρίσεις σημαντικών προσώπων από την προηγούμενη ενσάρκωση του ατόμου, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση των Κέλλυ, Γκανέμ, Φράνκ και Κοκέλλ.
Όμως, εδώ θα ήθελα να σας επισημάνω πως θα ήταν χρήσιμο να έχετε ώς γνώμονα μερικές σκέψεις που αφορούν αυτό που ονομάζουμε στοιχειοθεσία. Η δύναμη των ενδεικτικών στοιχείων για την επιβίωση της ψυχής εξαρτάται από την ύπαρξη και την πιθανότητα εναλλακτικής εξηγήσης. Όσο λιγότερο εφικτή είναι μια οποιαδήποτε εναλλακτική εξήγηση για την ύπαρξη, τη γνώση και την απόδοση αυτών των πληροφοριών, τόσο ισχυρότερη είναι η ένδειξη της ύπαρξης της πνευματικής διάστασης και της επιβίωσης της ψυχής. Όπως έλεγε και ο πατέρας της Αμερικάνικης Ψυχολογίας ο Γούλιαμ Τζέημς: «για να καταρίψει την πεποίθηση πως όλοι οι κόρακες είναι μαύροι το μόνο που χρειάζεται να κάνει κάποιος είναι να προσκομίσει έναν λευκό κόρακα». Σ’αυτή την σειρά των άρθρων σας προσκόμισα αρκετούς «λευκούς κόρακες». Αν όλα αυτά που ισχυρίζομαι αληθεύουν τότε είναι στο χέρι σας να ανατρέψετε τα περιοριστικά πιστεύω σας. Ελπίζω αν μη τι άλλο, να απάντησα σ’ ένα μέρος των ερωτημάτων σας και ας γεννήθηκαν τα μύρια όσα καινούρια ερωτήματα που μετά χαράς ίσως θα απαντούσα σε μία άλλη ενότητα.
Για να «κλείσω» ένα πραγματικά πολύ μεγάλο θέμα θα στραφώ σε κάτι που έχει να κάνει με την επικαιρότητα μας. Η ανθρώπινη ιστορία χαράκτηκε από τις αέναες μετακινήσεις πληθυσμών είτε προς άγραν τροφής είτε επειδή εκδιώχθηκαν απάνθρωπα, ή, βίαια από τον τόπο διαμονής τους. Αν τελικά όλ’ αυτά που ισχυρίζομαι αληθεύουν τότε ίσως μετά από όλα αυτά θα έπρεπε να αναθεωρήσουμε και τη στάση μας σε θέματα όπως αυτό των μεταναστών γιατί πρέπει και εμείς κάποτε να βρεθήκαμε σ’ αυτή την δεινή θέση του εξόριστου και του κατατρεγμένου, ή, ίσως βρεθούμε (φοβάμαι πολύ σύντομα) στο μέλλον. Η ιστορία μας, είναι γεμάτη από φανατικούς θρησκευτικούς πολέμους, εξανδραποδισμούς και εξοντώσεις ολάκερων πληθυσμών. Μήπως επιτέλους θα έπρεπε να βγούμε από το καβούκι στο οποίο κρυβόμαστε στην καθημερινότητα μας και να δούμε από μία άλλη οπτική γωνία τα πράγματα. Το μίσος, το μένος, οι διακρίσεις, οι φυλετικές ή θρησκευτικές «καθαρότητες» δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να βάζουν νερό στον μύλο της αλλοτροίωσης, της ξενοφοβίας και της αποξένωσης. Αν πρέπει να διδαχθούμε κάτι απ’ όλη αυτή την ιστορία νομίζω πως είναι αυτό: Η ζωή κάνει κύκλους και η ιστορία επαναλαμβάνεται γι’ αυτό ας μάθουμε επιτέλους από τα λάθη μας. Δεν μπορεί συνεχώς και συστηματικά μία μειονότητα εχόντων να ζεί πλουσιοπάροχα σε βάρος μιάς εξαθλιωμένης πλειονότητας και να αντιμετωπίζει υπεροπτικά τους μη έχοντες. Δεν μπορούμε να προβάλλουμε στους εξαθλιωμένους και πεινασμένους τη δική μας ανεπάρκεια. Δεν μπορούμε να εξαπολύουμε πογκρόμ στο όνομα του «Ξένιου Δία» διαστρεβλώνοντας αξίες και αρχές. Πρέπει επιτέλους να καταλάβουμε πως δεν είμαστε εμείς το κέντρο του κόσμου, είναι κι’ άλλοι που έχουν το δικαίωμα στην δική τους βίωση πάνω στο σπίτι που λέγεται πλανήτης γή και όχι μόνον εμείς…
Αν η μετενσάρκωση υφίσταται, τότε θα σας υπενθυμίσω κάτι που είχα γράψει αλλού:
«ό, τι κάνουμε σήμερα έχει μια άμεση και πιθανώς αμετάκλητη επίδραση στη μοίρα του πλανήτη μας. Δηλητηριάζουμε το βιότοπο των ερχόμενων γενεών. Εντούτοις, οι περισσότεροι από μας δεν έχουμε συνειδητοποιήσει και λάβει υπόψη μας μία σημαντική παράμετρο. Ότι αυτοί που θα συλλέξουν αυτά που φυτεύουμε εμείς σήμερα, είμαστε εμείς οι ίδιοι και όχι τα παιδιά μας ή τα εγγόνια μας. Θα είμαστε εμείς (οι ψυχές μας δηλαδή) σε διαφορετικά σώματα, οι μελλοντικές ενσαρκώσεις μας, οι οποίες θα γευθούν τις επερχόμενες καταστροφές του μέλλοντος. Οι απόγονοί μας δεν θα είναι κανείς άλλος εκτός από εμάς τους ίδιους».
