Ποιός θα τους φέρει πίσω;

Άρθρα 11 Φεβρουαρίου, 2008

Μία εντελώς διαφορετική προσέγγιση και ματιά πάνω στο θλιβερό μακελειό του Αγρινίου… Ίσως εδώ να γίνεται και προφανές το κατά πόσο η παιδεία μας, ο πολιτισμός μας και τα ΜΜΕ μας έχουν ντρεσάρει σε κατευθύνσεις που απέχουν πολύ μακριά από την ουσία της ζωής. Δείτε το και μόνοι σας…

“Ποιος θα τους φέρει πίσω;”

…Αυτά τα λόγια εκφώνησε η μητέρα του στυγερού εκτελεστή που σοκάρισε το πανελλήνιο αφαιρώντας τόσο άδικα και πρόωρα την ζωή πέντε συνανθρώπων μας. Ποιος δεν συγκλονίστηκε; Ποιος δεν θύμωσε και δεν ταράχτηκε συθέμελα; Ποιος δεν συμμερίζεται τον πόνο των αγαπημένων συγγενών και φίλων των θυμάτων; Ακόμα και την ίδια τη μάνα του φονιά. Ποιος θα τους φέρει πίσω τελικά; Η απάντηση είναι η ίδια η ζωή φυσικά. Εννοείται ότι η συγκεκριμένη ζωή στο συγκεκριμένο χωροχρόνο παρήλθε οριστικά και αμετάκλητα για τους πέντε άτυχους νέους.

Όμως, τα τελευταία πενήντα χρόνια έχει αρχίσει να μαζεύεται ένας σημαντικός όγκος στοιχειών από μελέτες, έρευνες και δημοσιεύσεις που αφορούν επιθανάτιες εμπειρίες, οπτασίες νεκρών, υπνωτικές αναδρομές, επαφή συγγενών με αποβιώσαντες με την βοήθεια πνευματικών διαμέσων και τέλος, μαρτυρίες παιδιών που θυμούνται την προηγούμενη ενσάρκωση τους. Όλες αυτές οι μαρτυρίες συνηγορούν στο ότι πιθανότατα κάποιο μέρος της συνείδησης μας επιβιώνει του βιολογικού σωματικού θανάτου και ότι αυτή η συνείδηση ενσαρκώνεται σε νέο σώμα διατηρώντας πολλές φορές τη μνήμη της προηγούμενης ζωής. Πριν βιαστείτε να σκίσετε το κείμενο που έχετε στα χέρια σας εξετάστε μερικές από τις σκέψεις που θέλω να μοιραστώ μαζί σας όσο αποκλίνουσες και αν φαίνονται εκ πρώτης όψεως. Αφού άκουσα με προσοχή τις αναλύσεις των ειδικών εγκληματολόγων, ψυχιάτρων και ψυχολόγων που προσπαθούσαν να ερμηνεύσουν το γιατί και το πώς έγινε ότι έγινε, κατέληξα πως καλές οι ερμηνείες αλλά τα παιδιά χάθηκαν. Το βασανιστικό ερώτημα της επικεφαλίδας δεν το απάντησαν. Κι όμως, τα αδικοχαμένα παιδιά θα γυρίσουν. Αυτή η πρόταση συνιστά την «αιρετική» φύση της επιχειρηματολογίας μου και τη διαφορετικότητα της. Προτίμησα δε, την παρέμβαση μου αυτή να την κάνω μετά το μνημόσυνο των σαράντα ημερών ως ένδειξη σεβασμού προς τους νεκρούς.
Σε αυτό το κείμενο θα επικεντρωθώ στην έρευνα που γίνεται εδώ και σαράντα χρόνια από κάποιους μελετητές με πρωτοπόρο τον καθηγητή ψυχιατρικής Ian Stevenson στο πανεπιστήμιο της Virginia. Οι επιστήμονες αυτοί ερευνούν μια σειρά από εντυπωσιακές μαρτυρίες παιδιών απ΄ όλο τον πλανήτη που δείχνουν να θυμούνται την ακριβώς προηγούμενη ενσάρκωση τους. Το βάθος, το εύρος, η ποιότητα και η ακρίβεια των λεπτομερειών που δίνουν αυτά τα παιδιά είναι εντυπωσιακά. Τόσο εντυπωσιακά που ακόμα και οι κακοπροαίρετοι σκεπτικιστές δυσκολεύονται να τα ανατρέψουν. Υπάρχουν 2600 τέτοιες περιπτώσεις καταγεγραμμένες στα αρχεία του Stevenson. Κάποιες απ΄ αυτές έχουν εξαιρετικό επιστημονικό ενδιαφέρον και κάποια εντυπωσιακά κοινά στοιχεία. Γιατί μόνο ελάχιστα παιδιά μιλούν και όχι όλα; Γιατί θυμούνται και κατονομάζουν ακριβείς τοποθεσίες, αναγνωρίζουν μέλη της προηγούμενης οικογένειας καθώς και συγκεκριμένα οικογενειακά μυστικά όταν βρεθούν σε επαφή μαζί τους; Γιατί μαρτυρούν συμβάντα, πρόσωπα και γεγονότα που δεν θα ήταν σε θέση να γνωρίζουν παρά μόνον αν ήταν όντως η μετενσάρκωση του συγκεκριμένου προσώπου που ισχυρίζονται; (βλ. VCD Ελευθεροτυπίας)
Συνοψίζοντας άκρως περιληπτικά μέρος της έρευνας ίσως και μόνοι σας καταλήξετε σε δικές σας απαντήσεις…

Το 75% των παιδιών περιγράφουν τον τρόπο με τον οποίο πέθαναν στην προηγούμενη ζωή τους και ο τρόπος αυτός είναι συνήθως βίαιος ή ξαφνικός.

Στο 22% των περιπτώσεων έχουμε όνειρα όπου ανακοινώνεται στην υποψήφια μητέρα ο ερχομός του παιδιού.

Το ένα τρίτο των περιπτώσεων περιλαμβάνουν σημάδια, ή, ελαττώματα εκ γενετής που πιστεύεται ότι ανταποκρίνονται στα τραύματα που επήλθαν στις προηγούμενες προσωπικότητες.

Επίσης, αρκετά από τα σημάδια αυτά είναι ανοιχτές πληγές και ο χρόνος επούλωσης τους ποικίλει από μερικές ημέρες έως και σε κάποιες σπάνιες περιπτώσεις σε χρόνια.

18% απ΄ αυτές τις περιπτώσεις αντιστοιχούν σε νεκροψίες της προηγούμενης προσωπικότητας που επιβεβαιώνουν αυτό το συσχετισμό.

Η πιο σύντομη χρονικά ενσάρκωση έλαβε χώρα σχεδόν άμεσα (δηλαδή η μητέρα ήδη κυοφορούσε όταν η ψυχή εισχώρησε στο σώμα) από τον θάνατο της προηγούμενης προσωπικότητας.

Η πιο μακρά μετενσάρκωση έλαβε χώρα σε πενήντα χρόνια. Ο μέσος όρος όμως, είναι μόνον δέκα έξη μήνες.

Κατά μέσο όρο τα παιδιά αρχίζουν να μιλούν για την προηγούμενη ζωή τους από το δεύτερο έτος της ζωής τους μέχρι το έκτο. Από εκεί και έπειτα οι μνήμες αυτές σβήνουν σιγά-σιγά και χάνονται.

Οι συγκεκριμένες δηλώσεις που κάνουν κυμαίνονται κατά άτομο από δεκατρείς μέχρι πενήντα και φυσικά γίνονται σταδιακά και απρόσμενα. Ο μέσος όρος είναι δέκα οκτώ δηλώσεις. Απομένει στους ερευνητές να επιβεβαιώσουν την αλήθεια ή μη των λεγομένων.

Το 77% των δηλώσεων των παιδιών επαληθεύονται με ακρίβεια.

Το 50% των παιδιών αποθαρρύνονται από τους γονείς τους να εκφράζουν τις σκέψεις και τα συναισθήματα τους αναφορικά με την προηγούμενη ενσάρκωση τους.

To 35% των παιδιών που πέθαναν με βίαιο ή αφύσικο τρόπο εκδηλώνουν φοβίες στη σημερινή ενσάρκωση τους που σχετίζονται με αυτόν τον τρόπο. Για παράδειγμα από πενήντα τρεις περιπτώσεις πνιγμών τριάντα ένα παιδιά εμφάνισαν έντονη φοβία για το νερό χωρίς να υπάρχει εξήγηση στη σημερινή τους ζωή.

Η συντριπτική πλειονότητα των παιδιών αυτών αναφέρουν ότι έζησαν στην ίδια χώρα, στην ίδια περιφέρεια και μερικές φορές ακόμη και στο ίδιο χωριό.

Τα περισσότερα παιδιά εκδηλώνουν παράξενες συμπεριφορές ακόμη και δεξιότητες ή ικανότητες που δεν αντιστοιχούν στο ηλικιακό επίπεδο της πνευματικής ανάπτυξης τους, ή στη κοινωνικοοικονομική τους θέση, ή στο φύλο τους.

Επίσης πολλά παιδιά επιδεικνύουν πολύπλοκες ικανότητες που δεν τις διδάχτηκαν στην σημερινή τους ζωή και που απαιτούν ιδιαίτερες δεξιότητες, εκμάθηση και πρακτική, όπως ομιλία μίας άγνωστης γλώσσας έντεχνο παίξιμο μουσικών οργάνων κλπ.

Για να γίνω πιο σαφής θα δώσω ένα αντιπροσωπευτικό υποθετικό παράδειγμα. Γεννιέται ένα αγοράκι στον Πειραιά. Ήδη από το μαιευτήριο οι γονείς του και ο γιατρός παρατηρούν ότι το βρέφος έχει δύο σημάδια εκ γενετής ένα μικρό στο λαιμό και ένα πολύ μεγαλύτερο στο κεφάλι του. Το παιδάκι είναι υγιέστατο και φυσιολογικό. Αργότερα αλλά πριν μιλήσει το μωρό φοβάται τις εκπυρσοκροτήσεις και τα περίστροφα. Όταν αργότερα αρχίζει να μιλάει λέει: « μαμά όταν ήμουν μεγάλος είχα δύο κόρες, την Ελένη και την Μαρία». Σε κάποια άλλη στιγμή «δούλευα σε μία τράπεζα στην Νίκαια»… «μπήκαν δύο κλέφτες με κουκούλα και με πιστόλια» … Κάποια άλλη φορά λέει « Μου έβαλαν το πιστόλι στον λαιμό»…το παιδί βάζει το δάχτυλο του εκεί που είναι το σημάδι στο λαιμό «μου ζήτησαν να τους δώσω τον κωδικό» … «κάποιος τους επιτέθηκε»… «μπαμ όλα τελειώσανε».

Το σπουδαίο εδώ είναι οι γονείς να μην πανικοβληθούν και νομίσουν ότι το παιδί τους τρελάθηκε αλλά αντιθέτως να το αντιμετωπίσουν με σεβασμό, να το ενθαρρύνουν να δώσει όσες περισσότερες λεπτομέρειες γίνεται και να καταγράφουν τις δηλώσεις με ακρίβεια σε ένα ημερολόγιο περιγράφοντας ακόμα και τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έγιναν οι δηλώσεις.

Το δεύτερο κύμα έρχεται όταν το παιδί νοσταλγεί την προηγούμενη οικογένεια… « Μαμά ήμουν ερωτευμένος με την Αγνή από το σχολείο»… « Την παντρεύτηκα όταν υπηρετούσα στο Ναυτικό γιατί είχε μείνει έγκυος στην Ελένη» … « Η Ελένη είναι φοιτήτρια στην Νομική Θεσσαλονίκης και η Μαρία στο τρίτο λύκειο Νικαίας»… « Η Ελένη τα έχει με τον Σπύρο από την Κέρκυρα»… «Θέλω να δω την γυναίκα μου, τις κόρες μου, μέναμε σε ένα διώροφο στην οδό Λαμπράκη»…Παρατηρήστε το πάγωμα του χρόνου. Εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, το παιδί αρχίζει και επιμένει πιεστικά και ζητά από τους γονείς του να το οδηγήσουν στην προηγούμενη οικογένεια. Παράλληλα οι γονείς διαπιστώνουν με φρίκη ότι όντως τρία χρόνια πριν την γέννηση του Νικολάκη ένας τραπεζικός υπάλληλος σκοτώθηκε εν ψυχρώ ενώ ήταν στο ταμείο. Επιστρατεύουν φίλο δημοσιογράφο ο οποίος τους προσκομίζει όλα τα σχετικά δημοσιεύματα εκείνης της περιόδου για το γεγονός. Με τρόμο διαπιστώνουν διαβάζοντας την νεκροψία πως η σφαίρα μπήκε από τον λαιμό και βγήκε από το κεφάλι (εκεί που βρίσκεται το δεύτερο σημάδι) επίσης ο άτυχος ταμίας ζούσε στην Νίκαια στην οδό Λαμπράκη 27 και ήταν πατέρας δύο κοριτσιών. Το ιδανικό θα ήταν πριν οι γονείς προχωρήσουν στην επαφή με την προηγούμενη οικογένεια να σφραγίσουν και να καταθέσουν σε έναν συμβολαιογράφο το ημερολόγιο με τις δηλώσεις του παιδιού έχοντας κρατήσει φυσικά ένα αντίγραφο για τον εαυτό τους. Στη συνέχεια με την παρουσία κάποιου αξιόπιστου μάρτυρα να επισκεφθούν την οικογένεια και να διαπιστώσουν του λόγου τ΄ αληθή. Συνήθως το ογδόντα τα εκατό των δηλώσεων επαληθεύονται. Το παιδί όταν ρωτηθεί απαντάει με ακρίβεια, αναγνωρίζει όχι μόνο πρόσωπα και πράγματα τα οποία έχει ήδη αναφέρει αλλά και άλλους τυχόν παρόντες (π.χ. πεθερά, κουμπάρο, ξαδέλφια, προσωπικά αντικείμενα) διορθώνει δε όσους επισταμένα προσπαθούν να τον παραπλανήσουν ή να τον μπερδέψουν. Ο πεντάχρονος Νικολάκης συμπεριφέρεται πατερναλιστικά στις «κόρες του» και κτητικά και με θυμό στην ξαναπαντρεμένη «γυναίκα του». Θλίβεται όταν διαπιστώνει πως ή «μάνα του» έχει πεθάνει και χαίρεται που η «ανιψιά» του(που ποτέ δεν ανέφερε σε δηλώσεις) περιμένει παιδί… Αυτή είναι μία φανταστική και υποθετική ιστορία αλλά δεν απέχει καθόλου από τον μέσο όρο των ιστοριών του Stevenson και των συνεργατών του. Εγώ δεν σας γράφω όλα αυτά για να σας διαφωτίσω ή να σας ενημερώσω αφού ο χώρος είναι περιορισμένος. Άλλωστε ούτε έχω το δικαίωμα να συμπιέσω αυτό τον ιλιγγιώδη όγκο πληροφοριών μέσα σε δύο γραμμές για αυτό σας παραθέτω την σχετική βιβλιογραφία και σας προκαλώ να ερευνήσετε μόνοι σας αυτό το ενδιαφέρον θέμα.
Αξίζει όμως εδώ να συμπληρώσω το πώς εντυπώνεται επί του σώματος ένα τραύμα.

Από την αρχή του εικοστού αιώνα γινόντουσαν πειράματα από υπνωτιστές οι οποίοι πειραματιζόμενοι υπέβαλλαν την ιδέα στους υπνωτιζόμενους ότι ακουμπούν στο δέρμα τους ένα αναμμένο πούρο ενώ ακουμπούσαν ένα κομμάτι κρύο γυαλί. Αποτέλεσμα αυτής της υποβολής ήταν ο σχηματισμός φλύκταινας στο σημείο της επαφής. Μετέπειτα οι υπνωτιστές χάραζαν στην πλάτη, ή, στο στήθος γράμματα της αλφαβήτου, λέξεις οι οποίες μετά εντυπώνονταν στο δέρμα. Στην ιατρική αυτό το φαινόμενο είναι γνωστό ως δερμογραφισμός. Αντίστοιχο φαινόμενο είναι και αυτό με τα στίγματα. Είναι γνωστό πως πολλοί πιστοί που ταυτίζονται με το μαρτύριο και τα πάθη του Χριστού εμφανίζουν πληγές στα σημεία όπου πληγώθηκε ο Χριστός κατά την σταύρωση του. Αν λοιπόν η ανθρώπινη συνείδηση μπορεί να αποτυπώσει επί της σάρκας σημάδια και οιδήματα ακόμη και παραπλανημένη γιατί να μην μπορεί να τα αποτυπώσει επί του εμβρύου αν δεχθούμε την υπόθεση φυσικά ότι η συνείδηση επιβιώνει του σωματικού θανάτου;
Τα τραύματα όμως της ψυχής δεν αποτυπώνουν μόνο τα σημάδια τους επί του σώματος αλλά παραμένουν ενεργά και ως ψυχικές πληγές και δημιουργούν προβλήματα προσαρμογής στα παιδιά και δυσεξήγητες συμπεριφορές. Πολλές φορές τα προβλήματα επιλύονται με μία υπνωτική αναδρομή στην εποχή την οποία δημιουργήθηκε το πρόβλημα όπου με την αναβίωση της τραυματικής εμπειρίας εκτονώνεται η συναισθηματική ένταση και αποφορτίζεται. Η συνειδητοποίηση της ρίζας του προβλήματος δίνει μία άλλη διάσταση στον υπνωτιζόμενο που απαλείφει την αίσθηση του ανολοκλήρωτου, του ανεκπλήρωτου.

Εδώ λοιπόν που ενώ εμείς (οι υπνωτιστές) λέμε πήγαινε στην ρίζα του προβλήματος οι πελάτες μας τυχαίνει πολλές φορές να παλινδρομούν σε μία εμπειρία που δεν μπορεί παρά να αποδοθεί σε μια προηγούμενη ζωή. Εγώ το μόνο που θέλω να πετύχω είναι να στρέψω την προσοχή σας στην εξής πολύ μεγάλη και σπουδαία πιθανότητα. Μετά από αυτό το μακάβριο φονικό υπάρχει υψηλότατη πιθανότητα να γεννηθεί εντός των δύο επόμενων χρόνων τουλάχιστον ένα παιδί (κανείς δεν αποκλείει να γεννηθούν και πέντε) το οποίο θα φέρει σημάδια στο σώμα του που θα αντιστοιχούν στα σημάδια ενός από τους φονευθέντες. Το παιδί αυτό πιθανότατα θα γεννηθεί εντός μίας ακτίνας πενήντα χιλιομέτρων από τον τόπο του εγκλήματος. Από τη στιγμή που το παιδί αυτό θα αρχίσει να μιλάει ενδέχεται να ισχυριστεί ότι έζησε μία ζωή ταυτίζοντας τον εαυτό του με τον εκλιπόντα και αναφέροντας λεπτομέρειες απ’ αυτή τη ζωή του που δεν θα ήταν σε θέση να γνωρίζει κατά την οποία σκοτώθηκε από κυνηγετική καραμπίνα. Ενδεχομένως δε να έχει κροτοφοβία και/ ή να φοβάται τα όπλα. Πολύ πιθανόν δε στη θέα και μόνο της φωτογραφίας του δολοφόνου να ανατριχιάσει και να εκδηλώσει τρόμο και αποστροφή. Φανταστείτε λοιπόν την πιθανότητα κάτι τέτοιο να εκδηλωθεί και να συμβεί και η «θεωρία» του Stevenson να επιβεβαιωθεί. Μήπως τότε δεν θα πρέπει το θρησκευτικό και επιστημονικό κατεστημένο να αναθεωρήσει τις απόψεις του για τη φύση της ζωής; Τώρα δεν είναι η στιγμή να επεκταθώ σε φιλοσοφικού ή θεολογικού τύπου σχολιασμούς ας το κάνουν άλλοι αυτό που είναι καλύτεροι στα λόγια από μένα.
Πριν τριάντα χρόνια ο καθηγητής Ψυχιατρικής του Pennsylvania State University, Harold Lief και συντάκτης της Journal of Nervous and Mental Disease: « ή ο Stevenson κάνει ένα κολοσσιαίο λάθος, ή, θα αναγνωριστεί ως ο Γαλιλαίος του εικοστού αιώνα». Επειδή καθημερινά στην δουλειά μου ανακαλύπτω με ποικίλους τρόπους και εγώ και οι πελάτες μου πως τίποτα δεν τελειώνει με τον σωματικό θάνατο και επειδή πλέον είμαι πεπεισμένος πέραν πάσης αμφιβολίας συντάσσομαι και εγώ μ΄ αυτούς που λένε πως «η γη γυρίζει» και αφήνω στους «ιεροεξεταστές» του status quo να αποδείξουν το αντίθετο. Ας έχουμε το μυαλό μας ανοικτό… Το συγκεκριμένο κείμενο απέστειλα σ΄ όλους τους συντάκτες του τοπικού τύπου του Νομού Αιτωλοακαρνανίας με την θερμή παράκληση:

Να μελετήσουν τη σχετική βιβλιογραφία.

Να έχουν στην κατοχή τους αντίγραφα των νεκροψιών της ιατροδικαστού ακόμη και φωτογραφίες αν αυτό είναι νόμιμο.

Και να αποστείλουν το κείμενο αυτό στους μαιευτήρες της Αιτωλοακαρνανίας, γιατί οι γιατροί (έστω και αν αρχικά χλευάσουν) είναι αυτοί που θα παρατηρήσουν πρώτοι τα σημάδια εκ γενετής αν αυτά εκδηλωθούν.

Όπως θα φαντάζεστε δεν έλαβα ποτέ καμία απάντηση από κανέναν… Ο νοών νοείτο.

Νάσος Κομιανός.

Σχετική Βιβλιογραφία.

Μετενσάρκωση: Μύθος ή Πραγματικότητα. Εξαιρετικό ντοκιμαντέρ του Discovery το διένειμε η Ελευθεροτυπία το 2005. Αγγλικός τίτλος Past Lives του Andreas Gutzeit. Βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ του 2003.
Μετενσάρκωση και Βιολογία, Ian Stevenson, Διόπτρα.
Βάϊς Μπράϊαν. Πολλές Ζωές Πολλοί Δάσκαλοι. Καστανιώτης.
Almeder, Robert. Death and Personal Survival: The evidence of life after death. Rowman & Littlefield Publishers Inc., 1992.
Arcangel, Dianne. Afterlife Encounters. Charlottesville VA: Hampton Roads, 2005
Bauer, Deitrich, Max Hoffmeister, Hartmut Georg, Children Who Communicate Before They Are Born. London: Temple Lodge, 2005.
Bowman, Carol. Children’s Past Lives: How past life memories affect your child. New York: Bantam Books, 1997.
Bowman, Carol. Return from Heaven. New York: Thorsons, 2001.
Cockell, Jenny. Across Time and Death. New York: Simon & Schuster,1993.
Crabtree, Adam. MultipleMan: Explorations in Possession and Multiple Personality. New York: Prager Publishers, 1985.
Fontana, David. Is there an Afterlife? O Books, 2005.
Grof, Stanislav. Beyond the Brain. Albany: State University of New York Press, 1985.
Haraldsson, Erlendur and M. Abbu- Izzedin. Development of certainty about the correct deceased person in a case of the reincarnation type in Lebanon: The case of Nazih Al-Danaf. Journal of Scientific Exploration, 16:363-80, 2002.
Haraldsson, Erlendur and Karl Ossis. At the Hour of Death. New York: Hastings House, 1993.
Holohan, Christine. A Voice from the Grave: The unseen witness in the Jaacqui Poole Murder Case. Ireland, Maverick House, 2006.
Inglis, Brian. Natural and Supernatural. London: Abacus, 1979.
Iverson, Jeffrey. More Lives than One. New York: Warner Books, 1976.
Iverson, Jeffrey. In Search of the Dead: A Scientific Investigation of Evidence for Life After Death. San Francisco: Harper San Francisco, 1992.
Lorimer, David. Thinking Beyond the Brain. Edinburgh, Floris Books, 2001.
Lucas, Winafred. Regression Therapy: A Handbook for Professionals.Crest Park: Deep Forest Press, 1993.
Pasricha, Satwant. Cases of the reincarnation type in Northern India with Birthmarks and Birth Defects. Journal of Scientific Exploration, 12:259-293, 1998.
Radin, Dean. The conscious Universe: The scientific Truth of Psychic Phenomena. New York: Harper & Collins, 1997.
Rogo, Scott. The Search for Yesterday. New Jersey: Prentice Hall, 1985.
Rogo, Scott. The Infinite Boundary. New York: Dodd, Mead & Co., 1987.
Schwartz, Gary. The Afterlife Experiments: Breakthrough Scientific Evidence of Life After Death. New York, Pocket Books, 2002.
Shroder, Tom. Old Souls: The scientific evidence for Past Lives. New York: Simon & Schuster, 1999.
Stevenson, Ian. Twenty Cases Suggestive of Reincarnation.Charlottesville: University Press of Virginia, 1974.
Stevenson, Ian. Children Who Remember Previous Lives. Charlottesville: University Press of Virginia, 1987.
Stevenson, Ian. Where Reincarnation and Biology Intersect. Westport, Conn.: Praeger, 1997.
Stevenson, Ian. The contribution of apparitions to the evidence for Survival. Journal of the American Society For Psychical Research. 76:341-358. 1982.
Ten Dam, Hans. Exploring Reincarnation. London: Rider Books, 2003.
Tick, Edward. The Practice of Dream Healing: Bringing Ancient Greek Mysteries into Modern Medicine. Quest Books, Illinois, 2001.
Tucker, Jim. Life before Life: a scientific investigation of children’s memories of previous lives. New York, St. Martin’s Press, 2005.
Tucker, Jim. A scale to measure the strength of children’s claims of previous lives. Journal of Scientific Exploration.14:571-581, 2000.
Woolger, Roger. Other Lives Other Selves. New York: Doubleday, 1987.